II Ogólnopolska Bezpłatna Konferencja „Autyzm w rodzinie – wyzwanie naszych czasów” – 1-2 grudnia 2018

Agnieszka Pujsza-Pomorska – Prezes Stowarzyszenia Pomocy Osobom ze Spektrum Autyzmu „Niebieski Skarb” w Lęborku, Mama 10–letniego Leszka z autyzmem. Zawodowo główna księgowa w Sp. z o.o., społecznik lokalny na rzecz osób niepełnosprawnych i seniorów. W swoim mieście Stowarzyszenie „Niebieski Skarb”, którego jest prezesem prowadzi szeroki program wsparcia dla osób (głównie dzieci) z zaburzeniami ze spektrum autyzmu oraz ich rodzin.

Anna Lachowska i Robert Saładajczyk – Prezes Fundacji PRZEMOCNIe i wolontariusz „żywy przykład autoterapii”.

Sztandarowy problem łączący naszą działalność antyprzemocową z autyzmem, to specyficzne uwarunkowania autystów do stawania się ofiarami lub sprawcami przemocy, choć zdecydowanie więcej jest tych pierwszych. Nasze odmienne postrzeganie sprawia, że łatwo wchodzimy, czy też raczej – dajemy się wciągać – w toksyczne relacje, a sposób, w jaki jesteśmy odbierani przez większość ludzi, często także przez specjalistów, wyjście z takich relacji mocno utrudnia. Brak świadomości różnic pomiędzy własnym a cudzym wewnętrznym światem, czyli ograniczona empatia, czyni autystów łatwymi ofiarami, łatwymi do sprowokowania a także niezwykle pewnymi swej niewinności agresorami.

Anna Zagrodzka – oligofrenopedagog, mama 11-latka z ZA.

Bardzo często zdarza się, że osoby ze spektrum mają zainteresowania, hobby, które stają się obsesyjnymi. Różnią się one od zainteresowań osoby neurotypowej, które przecież też mają swoje pasje, a posiadanie jej przez człowieka jest cechą pożądaną. Osoby ze spektrum, gdy już znajdą swoje hobby, poświęcają mu bardzo dużo czasu, zagłębiając się w najdrobniejsze szczegóły. I nie ma znaczenia czy będą to owady, dinozaury, wszechświat czy transport publiczny Spędzają każdą wolną chwilę, wiele godzin, poszukując informacji, angażują rodzinę, czasem znajomych. W tym temacie są ekspertami, mogą mówić godzinami.

Zatem zechcemy poszukać odpowiedzi na kilka pytań: czy rzeczywiście pasje u osób ze spektrum to fiksacje i obsesje, czy może jednak zainteresowania? Jak wykorzystać potencjał młodego eksperta? Rozwijać czy hamować, gdzie jest granica? Czy fascynacje są ważne i jeśli tak, to dlaczego?

Barbara Barwacz-Mikuła – Większość z nas to rodzice dzieci z Zespołem Aspergera, ale członkami stowarzyszenia są także specjaliści zajmujący się tą tematyką, wolontariusze i inni ludzie dobrej woli, którzy widzą sens i potrzebę działania na rzecz osób dotkniętych tym typem niepełnosprawności. Po latach spotkań w niesformalizowanej grupie zdecydowaliśmy się na powołanie Stowarzyszenia. Obserwujemy bowiem na co dzień piętrzące się trudności związane z życiem przedszkolnym, szkolnym, z uzyskaniem informacji, diagnozy, leczenia, dostępu do odpowiedniej terapii dla naszych dzieci. Spotykamy się w grupie wsparcia po to, by się wspierać, wspólnie omawiać nasze doświadczenia i nie być samemu z problemami, które czasem przekraczają nasze możliwości. Organizujemy wyjazdy i zajęcia integracyjne. Prowadzimy dla dzieci warsztaty naukowe we współpracy z uczelniami wyższymi oraz spotkania z ekspertami dla rodziców „jestem ZA nauką”.

Karolina Moćko jest terapeutą Ośrodka Rehabilitacyjnego Polanika i na co dzień pracuje z naszymi pacjentami jako oligofrenopedagog, jest również specjalistką animaloterapii (dogoterapia oraz hipoterapia).

Podczas Konferencji poprowadzi niezwykle ciekawą prelekcję z zakresu hipoterapii na temat:​ „Pacjent-Koń-Terapeuta”.

Dodatkowo Karolina będzie dla Państwa dostępna na indywidualnych konsultacjach odbywających się 1 grudnia od godziny 10:30.

Klaudia Chmiel to terapeutka Ośrodka Rehabilitacyjnego Polanika. Na co dzień zajmuje się fizjoterapią naszych Pacjentów. Nie będzie to pierwsze wystąpienie Klaudii, znamy ją między innymi z prelekcji podczas Konferencji „Z MPD na co dzień”. Klaudia przygotuje dla Państwa prezentację na temat: „NeuroTaktylna terapia”.

Będzie również służyła swoją radą podczas indywidualnych konsultacji, które będą odbywały się 1 grudnia od godziny 10:30.

Barbara Seweryn-Skucha – Jest mamą Ani, 9-latki, u której 6 lat temu zdiagnozowano autyzm. Ponadto wiceprezes Stowarzyszenia „ROZWIJAMY PASJE” oraz administratorka grupy o autyzmie.

Z momentem diagnozy moje, życie diametralnie się zmieniło. Rezygnacja z pracy, codzienne terapie, wyjazdy, bezsilność, a przede wszystkim brak jakiejkolwiek pomocy ze strony państwowych instytucji, sprawiły, że musiałam szukać  jakiegokolwiek wsparcia na własną rękę. Ciągły strach, zmartwienia spowodowały u mnie stany depresyjne i silne lęki, starałam się radzić sobie sama, niestety depresja i załamanie nerwowe mnie pokonało, sama potrzebowałam terapii, która przyniosła bardzo dobry skutek.

Wokół mnie znalazły się osoby, które naprowadziły mnie i pomogły wrócić do równowagi psychicznej. Dzięki wspaniałym ludziom, osobom które same doświadczyły kryzysu psychicznego, mogę robić to co lubię i to co najbardziej pomaga mi w życiu, a mianowicie pomagać innym w potrzebie.

Jak udało mi się przezwyciężyć strach, lęki, stany depresyjne? Jak pogodzić, oddzielić  życie rodzinne od zaburzenia rozwojowego? Jak cieszyć się miłością rodzinną? I w jaki sposób uświadamiać ludzi co to autyzm? Tymi właśnie zagadnieniami będę chciała podzielić się z rodzicami. Moje motto życiowe brzmi : „Odnaleźć  siebie, umiłować to, co trwa i poczuć, jak piękne jest życie.”

Szanowni Państwo, nazywam się Edward Bolak, jestem specjalistą ds. autyzmu Fundacji Wspólnota Nadziei tworzącej ośrodek Farma Życia dla dorosłych osób z ASD w Więckowicach koło Krakowa. Od ponad 15 lat współpracuję i współtworzę to przedsięwzięcie.

Podczas mojej prelekcji, chcę zaprosić Państwa do wspólnego zastanowienia się nad problemami dorosłości i przyszłości niesamodzielnych osób z autyzmem, rolą rodzin i organizacji pozarządowych w tworzeniu nowych rozwiązań, nadziejami i możliwościami w tym zakresie.
Przypadające w tym roku dwudziestolecie istnienia Fundacji Wspólnota Nadziei, którą reprezentuję, to okazja do podzielenia się naszymi doświadczeniami: dokonaniami, sukcesami ale i porażkami, które także mogą być pouczające i pomocne w tworzeniu miejsc nowych, przyjaznych, tworzonych w innym kontekście i innych warunkach.
Moim celem, jest danie Państwu odrobiny nadziei, ale wiem, że nie będzie to nadzieja łatwa. Mimo to warto spróbować! Zapraszam.